15 juli 2025. Sabine heeft haar eerste buitenlandse reis achter de rug. Een reis naar het hart van Europa, het Schumannplein in Brussel. In de Begijnhofkerk staat ze al een tijdje te trappelen van ongeduld. Ze wil iets doen met haar naam en haar gestalte : ‘Reuzin van de Waardigheid’. Half juni is ze in House of Compassion getuige geweest van vijf dagen ‘Hongeren voor Rechtvaardigheid in Palestina’. Noem het ‘Hongeren voor de waardigheid van elke Gazaan’. Waardigheid van elke mens, met of zonder papieren. Daar staat ze voor.
Die waardigheid wordt geschonden in Israël. De hele wereld ziet en weet het. Gaza is een puinhoop geworden. Veel puin, weinig hoop. Duizenden mensen zijn vermoord. In de gebouwen van het Schumannplein geraken de Europese leiders het niet eens om sancties te treffen tegen Israël. En evenmin om het Associatieverdrag met Israël stop te zetten. Gaza is Oekraïne niet. Wie zei ooit weer :”It’s the economy, stupid!” ? Maar het voetvolk denkt anders. Vandaag maken enkele honderden dat duidelijk op het Schumannplein. Sabine zal er ook zijn. Samen met ons.
Het begint al vroeg in de morgen. Eric is vroeg opgestaan om artikel 2 van de Europese grondwet af te drukken en op kartonnen borden te kleven. Artikel 2 zegt iets over de grondwaarden waarmee de E.U haar beleid bepaalt: eerbied voor de menselijke waardigheid, mensenrechten, vrijheid, democratie, gelijkheid en rechtvaardigheid. Dat staat zo op papier. Papier is geduldig. In de handen van Sabine heeft Various een vlag bevestigd met hetzelfde artikel erop. Ze krijgt nog andere slogans op haar lijf bevestigd. Er zijn spelden tekort. Maar het lukt. Ze is klaar om te vertrekken. Eric kruipt onder haar rok. Voor één keer mag dat. Daar is niets mis mee. Zo komt ze op gang. Daniël, Marcel, Stephane, Jean-Claude, Luc, Olympia, Mia, Hilde, Walbert en Omar, trekken met haar mee. Alles verloopt op wieltjes. Letterlijk. Tenminste voor haar. Wie met haar meegaan, rollen niet maar stappen, en trekken aan de koorden vooraan, om haar bergop te krijgen, en achteraan om haar bergaf te remmen. Ook Brussel is een heuvelland voor reuzinnen. Maar daar heeft zij zelf geen last van.
Gaan we wel ver genoeg geraken? We vragen het ons af. Ordediensten zijn meestal niet zo happig op dit soort evenementen. We stappen en trekken over de Brouckère, voorbij twee agenten. Ze stonden erbij en ze keken ernaar. Verder de Schildknapenstraat omhoog, voorbij de kathedraal, tot het kruispunt met Wetstraat en Koningsplein.
Een politiecombi houdt halt. De omgeving van het Koninklijk Paleis en het Parlement is neutraal terrein. Geen manifestatie wordt geduld. Ook geen kartonnen artikel 2 – borden. De korpschef wordt gebeld om raad te vragen. Maar een waardige reuzin op wieltjes vergezeld door een aantal geweldloze 65+ activisten vormt blijkbaar geen bedreiging voor de Belgische staat. Hoogstens wat onrust. Hopelijk toch. De tocht wordt voortgezet. Door de Brederodestraat, Troonstraat, Wetstraat tot aan het Schumannplein. We zijn er!
Daar komt Sabine !! in al haar waardigheid, tussen de grote groep betogers, de kop er ver bovenuit gestoken. Palestijnse vlaggen, sjaals, banners en plakborden kleuren de omgeving. Er wordt gescandeerd. Speeches en getuigenissen volgen elkaar op. Ze krijgt veel aandacht. “Wie is dat ? Wat doet die hier?“ Dezelfde vragen, met telkens hetzelfde antwoord. “Ze is één van de honderd reuzen van Brussel. Zij komt uit de Begijnhofkerk, House of Compassion, en vertegenwoordigt, zoals elke reus of reuzin, een bepaalde groep van de bevolking. Ze is zelf ‘vreemdeling’ – geweest? -, en vertegenwoordigt de vreemdeling, migrant en vluchteling met of zonder papieren. En zij ijvert voor hun waardigheid, de waardigheid van elke mens. En dus ook voor die van de Gazaan en de Palestijn. Daarom komt ze hier mee betogen. Ook al is ze iets groter uitgevallen dan wij.”
“OK, c’est chouette!” “Courage!” Voilà. Zo weet men het ook.
Ze is, later op de middag, zonder kleerscheuren weer thuis geraakt. Een politiecombo, een andere, heeft haar heel vriendelijk een stukje mee begeleid en de juiste en veilige weg getoond, buiten de neutrale zone. Ze heeft onderweg tweemaal het hoofd moeten buigen. Niet voor de ordediensten, maar voor een laaghangende boomtak, en elektriciteitskabel. Bij aankomst kreeg ze opnieuw haar hoofd op de juiste plaats. Dat is meestal zo als je thuis komt. Alleen haar kapsel heeft wat schade geleden. Misschien kan ze haar naamgenoot en evenbeeld, zelf kapster, te hulp roepen. Vrouwen onder elkaar weten hoe dat moet.
Nu staat ze weer te glunderen op haar vaste stek in het House of Compassion. En wacht – met een beetje ongeduld – tot ze weer eens buiten mag.
Jan Reynebeau
Fotocredit: Stéphane Lagasse
