Op 30/01/2021 zijn een 100-tal Mensen Zonder Wettig Verblijf de Begijnhofkerk binnengekomen. De actie was geen actie van en voor mensen ‘zonder huisvesting,’ maar een politieke actie. Het ging om arbeid(st)ers zonder papieren die hier al vele jaren werken, meestal in zware uitbuitingssituaties. Covid had hun levensomstandigheden ernstig verergerd.
Uit de regeringsverklaring viel af te leiden dat in deze regeerperiode niet gesproken zou worden over een regularisatiecampagne en dit was voor mensen zonder papieren niet langer aanvaardbaar. Het was hen simpelweg onmogelijk om nóg eens 4 jaar als onbestaande wezens, als “schaduwmensen” te worden gezien, met uitzondering dan daar waar ze ‘van nut konden zijn als zeer goedkope/uitgebuite arbeidskracht’ .
Hun schreeuw naar waardigheid erkennende hebben wij de bezetting gedoogd. Aanvaarden konden we niet, gezien met covid zelfs kerkdiensten met méér dan 15 mensen onmogelijk waren. We gaven bovendien aan dat ze – volgens ons – quasi zeker helemaal niet alles zouden bekomen wat ze wilden bereiken. Wel geloofden we dat ze wellicht de verdienste zouden hebben de onmenselijke situatie waarin ze leven opnieuw op de politieke agenda te brengen.
Na de onderhandelingen van 20 en 21 juli (waar we zelf aan mochten deelnemen) geloofden we dat er toch een hele groep erkend zou worden. Vandaag voelen zij en wij ons dan ook erg bedrogen wanneer we zien hoeveel negatieve antwoorden er komen, ook voor mensen van wie wij dachten dat ze uitstekende dossiers hadden, dossiers die – voortgaand op de gesprekken met de autoriteiten – zeker op een positief antwoord zouden uitdraaien.
De strijd voor een menselijker asiel- en regularisatiebeleid gaat verder. Wij willen deze ook verder steunen waar we kunnen, mee zoekend naar de meest gepaste wegen hiervoor.
De meeste actievoerders die deelnamen aan de bezetting trokken ondertussen naar hun woonst terug. Dit betekent ook terug naar vernederende uitbuitingssituaties, want men moet immers overleven.
Zo bleven er in de kerk nog een twintigtal mensen over die ondertussen zonder woonst waren geraakt ; en dit in een niet-humane opvangsituatie (1 toilet, geen verwarming , geen wasgelegenheid, laat staan douches ) . Daar is de kerk absoluut niet voor bedoeld en zoals je leest nog minder voor geschikt ! Bovendien weten we – uit het verleden – dat zo’n situaties ook gevaarlijk en zo ook heel contraproductief kunnen worden.
Om al die redenen is de actievoerders gevraagd de kerk weer vrij te maken, wetend dat meerderen zoekend zijn naar oplossing voor ‘ de 20’ overblijvenden. Na een grondige opfrissing zal de kerk terug opengesteld worden voor de functies van House of Compassion, een plaats van strijd voor gerechtigheid en mededogen voor mensen zonder wettig verblijf, maar ook voor andere groepen.
Laat het heel duidelijk zijn: dit is helemaal geen teken dat wij ons willen desolidariseren van de strijd van mensen zonder wettig verblijf voor een menswaardiger asiel- en regularisatiebeleid! Ook in het verleden gebeurde het al twee maal dat we hen op een bepaald moment gevraagd hebben de kerk te verlaten omdat het niet meer veilig of niet meer opportuun was voor de politieke actie. Wij zijn daarna helemaal niet minder solidair geweest met hen. Ook nu dus niet .
We zien o.a. Duitsland waar de nieuwe regering duidelijk de bocht gemaakt heeft. Zij stelt eerlijk: “Laten we toegeven dat we de facto een immigratieland zijn, en dat we elkaar nodig hebben! Laten we dan ook open en correct zijn.” Zo zal al wie al 5 jaar in Duitsland verblijft (zonder echt strafdossier) een jaar de tijd krijgen om een arbeidscontract te verkrijgen of een opleiding in een knelpuntberoep te starten. Hiermee kunnen ze een verblijfsvergunning verkrijgen om niet langer in vernederend uitbuiting te moeten overleven, maar op normale wijze een bijdrage aan de samenleving te kunnen leveren , met rechten en plichten zoals elkeen.
Waarom zou dit dan ook niet kunnen in ons België, dat ook een immigratieland geworden is? Daar willen wij zo hard als we kunnen verder aan mee werken: Waardigheid voor hen en een waardig beleid voor ons ;
House of Compassion, Brussel, 4 januari 2022
Auteur: Daniel Alliët
